Odpalił koło południa komputer. Wyskoczyła startowa strona – Google.pl – a na niej cztery kolorowe koty. Pomyślał: „Dziś dzień kocura? Nie mam nic dla Zezowatego Szczęścia. Cóż za wstyd i hańba!”. Z ciekawości najechał kursorem na kociaki i okazało się, że to Dzień Babci. W przypływie nieśmiertelności chwycił za telefon i wybrał numer Beni Kuleczki. Abonent niedostępny. Wyparł odejście.
A może zapomniał, bo nie widział jej kilka lat. 

Później myślał o ludziach, których ostatnio poznał. Pełni rolę amatora terapeuty – słucha, pociesza, radzi. A dziś, gdy potrzebował towarzystwa, chociażby jednego człowieka, który posiedziałby obok, coś opowiedział, czegoś wysłuchał, napił się razem z nim herbaty, okazało się, że nikt nie ma czasu. Poczuł się jak tania dziwka, która jest na każde zawołanie. Pomagał w przeprowadzkach, towarzyszył po rozstaniach, słuchał o problemach. Nie mówił nic o sobie, bo nie było okazji, by coś wtrącić pomiędzy te niekończące się monologi. Zaniedbywał dla nich swoje magiczne światy zaklęte na kartach książek i nic z tego w sumie nie miał. Chociaż poznał przecież historie innych ludzi…

Przyjaciele. Pomyślał. Pięć tabletek na śniadanie. 2 na kolacje. W międzyczasie wino lub piwo. Świat zaklęty w małych krążkach, owalnych kapsułkach i szklanych butelkach. Cały sens bytowania na tym świecie.