misja specjalna

Włączam radio. Pokój wypełniają dźwięki fortepianu. Kołyszę się w ich rytmie trzymając Zezowate Szczęście w ramionach. Wtulam twarz w jego gęstą, długą sierść i cicho tłumaczę, że ma wszystko dziś dokładnie obserwować, śledzić każdy ruch i grymas twarzy, a później zdać mi relację z tego, co widział, co o tym myśli, czy wyczuł fałsz.

Musisz sprawdzić, czy to dobry człowiek. – mówię mu na ucho.

Uuuurrrłiau! – odpowiada próbując wyrwać się z uścisku.

I musisz nauczyć się wreszcie miauczeć jak prawdziwy kot. Fakt, ja ciebie rozumiem, ale inne kotki cię nie zrozumieją, a przecież chcesz znać inne kotki, prawda?

Zezowate patrzy na mnie jak na debila i właśnie tak się czuję. Ok., już się zamykam – mówię krzywiąc twarz w głupawym grymasie i podchodzę z nim do okna. Obserwujemy synogarlicę siedzącą na balustradzie balkonu. Zezowate szykuje się do ataku, ja wyczuwam w sobie kapitulację.