Całe życie

Całe życie czegoś szukam – pomyślałem spinając włosy w kucyk na czubku głowy i siadając przy małym stoliczku z blatem na wysoki połysk. Rozejrzałem się wokół. Miseczka po płatkach, aparat z wyczerpanymi bateriami, zaczęta i skończona dziś książka, bilet z jazzowego koncertu sprzed lat, który służy mi za zakładkę. Zupełnie nie pamiętam tego koncertu, data i nazwa zespołu nie zostały uwzględnione na niebieskim kartoniku, jedynie duży napis JAZZ i czerwony saksofon. Może o to właśnie chodzi. O zapomnienie.

Czasami pozwalałem wymykać się wspomnieniom spod kontroli. Pozwalałem na to, by brały w posiadanie teraźniejszość. Żyłem w przekonaniu, że przeszłości, która mnie ukształtowała nie mogę zapomnieć, że muszę pamiętać, by wiedzieć kim jestem. Ale kim jestem dzięki temu? Małym chłopcem pielęgnującym w sobie ból, nie potrafiącym ruszyć z miejsca, nie dającym sobie szansy na inne życie.

Wciąż zachowywałem się jak nastolatek, zraniony, połamany, głupi, pełen wiecznych pretensji do świata. Eksperymentowałem ze wszystkim, co mi wpadło w ręce, a później targały mną wyrzuty sumienia. Upijałem się niemożliwie, a później z obrzydzeniem patrzyłem sam na siebie. Oddawałem się w posiadanie, by przez chwilę poczuć, ale  jedyne co czułem to niesmak i ból. Zmarnowałem młodość tęskniąc za czymś, histerycznie tego poszukując, podtrzymując w sobie wspomnienia, których zdołałem z siebie nie wyprzeć i jednocześnie uciekając przed tym wszystkim.

Całe życie czegoś szukam – pomyślałem, gdy kosmyk niesfornych włosów wyślizgnął się z kucyka i opadł na czoło. Dmuchnąłem na niego w zamyśleniu i odchyliłem w tył głowę. Czyżby to było takie proste? Uśmiechnąłem się do sufitu, przeniosłem wzrok na zasuszoną różę w szklanej butelce po oliwie i prychnąłem. Zapomnienie, tego cały czas szukałem. Chciałem się pozbyć pamięci tych wszystkich chwil, które krępowały rozwój i wprowadzały nieustanne rozedrganie. Chciałem nie pamiętać, tak zwyczajnie nie pamiętać.

Te długie tygodnie bez terapii, bez miejskiego hałasu i pośpiechu były trudne. Pozwoliły mi rozgrzebać siebie, dotknąć samotności, zaakceptować ją, a raczej fakt, że każdy z nas jest na swój sposób samotny. Bywają gorsze i lepsze chwile, ale w konsekwencji jesteśmy sami i sami musimy sobie radzić z własnym życiem. Nikt nie może decydować za nas, wpływać na nasze postępowanie czy sposób myślenia. Dlatego coraz mniej mówię. Jestem, ale bez wylewności, która była moim znakiem rozpoznawczym. Czasami pewnych wydarzeń i uczuć nie można rozmienić na słowa, roztrwonić w rządkach wyrazów. Należy zachować je dla siebie, pielęgnować własną intymność, która jest zbyt delikatna, by bezmyślnie wystawiać ją na chłostę ludzkiego wzroku, czy opinii, nawet tych, które miały by być pieszczotą.

Wyciszyłem się i chyba pogodziłem sam ze sobą – napisałem dziś w mailu. – jestem spokojny i wolny, bo niczego już nie oczekuję. To chyba nie tak. Nie tak. Przecież nie wyzbyłem się wszelkich oczekiwań. To byłoby dla mnie zbyt smutne, a przecież w pierwszym zdaniu maila napisałem, że nie czuję już smutku. Czuję natomiast ulgę, zupełnie jakbym wypluł to całe dzisiejsze szare niebo, deszcz i wiatr. Po trzech miesiącach jestem człowiekiem wolnym od pamięci, pogodzonym z przeszłością. Może to nie te trzy  miesiące, może to efekt długiego procesu dojrzewania i poznawania siebie. Nie ważne. Ważne, że chcę zacząć żyć.

Tak, bywam egocentryczny i histeryczny, kapryśny i podły, rozpuszczony i marudny. Czasami mam ochotę mówić jedynie o sobie i skupić właśnie na sobie całą uwagę. Jęczę z byle powodu i zadaję setki głupich pytań, rozpoczynając przy tym zdanie od słów: Mam pytanko…, które to słowa doprowadzają do szału. Gdy mi się coś nie podoba, milczę zamiast mówić. Upijam się w samotności, gdy mi źle. Pyskuję i krzyczę. Chcę mieć miłość na wyłączność. Chcę żeby słowa i obietnice nie stanowiły podstawy. Chcę bez słów, jeśli miałby być jedynie kruchym fundamentem. Chcę się nauczyć. Chcę być lepszym człowiekiem. Chcę zacząć żyć.