wiem, że nic nie wiem

Cały dzień słucham nowej płyty Avidana. Zachwycam się dźwiękami, rozpływam w słowach. Miły akcent ostatnich dni.

To, że uciekam przed odpowiedzialnością to norma, ale męczy mnie to niezdecydowanie. Z jednej strony chcę się bawić, a z drugiej wiem, że ta zabawa może źle się skończyć.

Wydarzenia ostatnich dni sprawiają, że zdaję sobie sprawę z tego, że nie mogę marnować czasu, bo w każdej chwili ktoś może zniknąć.Bo śmierć nie patrzy na wiek, na posiadanie kilkumiesięcznego dzieciątka, na szczęście, które tak późno i niespodziewanie przyszło. Ciach. I po szczęściu. Ciach. I nieszczęście.

Chcę i tak bardzo się boję, że wszystko się powtórzy, że cały truchleję, gdy podchodzi by przytulić. Spinam się nawet, gdy czyta mi Obronę Sokratesa, a ja siedzę z głową opartą na jego ramieniu, boję się poruszyć. Nie potrafię odszyfrować tego, co się dzieje i strasznie mnie to drażni, i mam w głowie chaos, i ta głowa boli.